خبر ویژه

چهارشنبه12آذر1404

10:43

13

معرفی امامزادگان

امامزادگان محمد بن زید و محمد بن جعفر الصادق ( علیهما السلام ) آزادشهر

بقعع باشکوه امامزادگانِ محمد بن زید و محمد بن جعفر الصادق ( علیهما السلام ) آزادشهر آق امام در هشت کیلومترى شمال شرق شهر «آزاد شهر» و در بالاى کوهى زیبا و سرسبز، با چشم‏انداز فوق العاده زیبا و دیدنى واقع شده است.

امامزادگان محمد بن زید و محمد بن جعفر(علیهماالسلام)
بقعة باشکوه امامزادگانِ آق امام، در هشت کیلومترى شمال شرق شهر «آزاد شهر» و در بالاى کوهى زیبا و سرسبز، با چشم‏انداز فوق العاده زیبا و دیدنى واقع شده است.
این کوه از شمال به جادّة بین المللى آزادشهر به مشهد مقدّس و روستاى ترکمن‏نشین قزلجه، از جنوب به روستاى نوده، از مشرق به روستاى سیّدآباد نیلى و از مغرب به محدودة زمین‏هاى زراعتى ازدار تپّه (هزار تپّه) آزادشهر، منتهى مى‏گردد. فاصلة مقبرة امامزادگان از جادّة آسفالته، حدود سه کیلومتر است که پس از طى چند پیچ، به شکل مارپیچ تا مقبره، ادامه مى‏یابد. اوّلین بار این جادّه در سال 1337 هـ . ش، تعمیر و مرمّت گردید. پس از استقرار تأسیسات مخابراتى در آن‌جا، وضعیّت بهترى یافت و هم اکنون تمام جادّة آن آسفالت شده و به راحتى قابل تردّد و تبدیل به یک قطب فرهنگی در استان شده است.بناى قبلى امامزاده، به صورت هشت ضلعى از آجر و گچ و پهناى هر ضلع از داخل، دو متر بود. این بنا از خارج به صورت 12 ضلعى به نظر مى‏رسید و بلندى دیوار تا ابتداى گنبد از خارج 5/5 متر بود. ابتداى کمربند گنبد، هشت ترک بود که با بالا رفتن، این هشت ترک به دایره تبدیل مى‏شد و گنبد نوک تیز مخروطى شکل را به وجود آورده بود. پایین کمربند گنبد، چهار نورگیر بود. بالاى گنبد تعمیراتى صورت گرفته بود و محیط داخلى گنبد به 50 متر مى‏رسید. داخل بقعه، صندوق چوبى ساده‏اى بود که روى آن پوشش پارچه‏اى داشت. درِ ورودى جانب شمال بقعه بود و اطراف گنبد از خارج، ایوانى به پهناى 43/2 سانتى‏متر با آجر چیده شده بود. بالاى درِ ورودى بر کاغذى با مرکّب، نوشته‏اى درباره شرح حال خفتگان بقعه، وجود داشت. سنگ قبرهایى اطراف بقعه وجود داشت که قدیمى‏ترین تاریخى که یافت شد، متعلّق به مرحوم خسرو کبود جامه، متوفّاى 1026 هـ . ق، بود.
امامزاده محمد بن جعفر(ع)
ابوجعفر محمّد دیباج فرزند بزرگوار امام جعفر صادق و عموى امام رضا است. شیخ مفید دربارة او مى‏گوید: «کان سخیّاً شجاعاً و کان یصوم یوماً و یرى راى الزیدیّة فى الخروج بالسیف» (او مردى با سخاوت و دلاور بود و روزها یک روز در میان روزه مى‏گرفت و یک روز افطار مى‏کرد و مانند زیدیه معتقد بود که امام کسى است که با شمشیر خروج کند).او از پدر بزرگوارش روایات زیادى نقل نمود و به قول نجاشى «له نسخة یرویها عن أبیه» براى او نسخه‏اى است که از پدرش روایت نقل مى‏کرد. از او ابراهیم بن منذر خزاعى، عتیق بن یعقوب زبیرى، یعقوب بن حمید بن کاسب، محمّد بن منصور جواز، محمّد بن یحیى بن ابى‏محمّد عدنى، یحیى بن محمّد [فرزندش‏] و جمع کثیرى از بزرگان علم و حدیث روایت نقل مى‏نمودند.همسرش، خدیجه بنت عبداللَّه بن حسین‏الاصغر بن امام سجّاد نقل کرده است: «لباس خود را هر روز به دیگران مى‏بخشید و روزى یک گوسفند مى‏کشت و به میهمانان و فقرا مى‏داد». او از شیوخ آل ابى‏طالب بود که علوم زیادى را از پدر بزرگوارش فرا گرفت و در مکّه و مدینه احادیث بسیارى روایت کرد.
امامزاده محمد بن زید علوی
شخصیّت دیگر مدفون در این بقعه، سیّد جلیل القدر محمّد بن زید بن محمّد بن اسماعیل بن حسن بن زید بن امام حسن است که دوّمین امیر از امراى علویان طبرستان به شمار مى‏رفت و بسیار سیّد پاک سیرت و عالمى فاضل بود. فضایل معنوى او و برخوردارى از روحیاتى همچون داعى اوّل ـ برادرش حسن بن زید، مؤسّس دولت علویان طبرستان ـ سبب شد که داعى براى جانشینى وى از مردم بیعت بگیرد.زرکلّى دربارة داعى مى‏نویسد:«... او شخصى شجاع، فاضل و داراى مکارم اخلاقى و صاحب دانش عظیمى در ادبیات عرب، شعر و مطّلع در تاریخ بود».ابن اسفندیار دربارة فضایل اخلاقى داعى مى‏نویسد:«آوازة همّت، مروّت، علم، سخاوت، امانت و وفادارى او در عالم منتشر شده بود و ازعرب و عجم و روم و هند، ملوک و اکابر به مؤاخات او رغبت مى‏کردند و عقل و ثبات و فضل و برکات آن بزرگوار دهان به دهان گفته مى‏شد و به عین کمال راه یافت».
او همچنین در شجاعت مى‏نویسد: «...غرور، جسارت، مردانگى و تهوّر را به نهایت رسانید».داعى در مدّت حکومت هفده ساله‏اش، اهمیّت فراوانى بر گسترش تعلیم و تربیت شیعى داشته است. وى نسبت به علما و ادبا نهایت مهرورزى را ابراز نمود و این طایفه را گرامى مى‏داشت.
از جمله اقداماتى که به داعى نسبت داده‏اند، ساخت قبّه و بارگاه بر مرقد مطهّر و منوّر حضرت امیرالمؤمنین على بن ابى‏طالب است. او همچنین بارگاه پسر عموى خود، حضرت عبدالعظیم حسنى در رى را بنیان نهاد و سالانه سى و دو هزار دینارِ بغداد، نزد یکى از اشخاص مورد اعتماد شیعه، به نام «محمّد بن ورد عطّار» مى‏فرستاد تا بین سادات علوى انفاق کند.
از دیگر اقداماتى که در مورد داعى نوشته‏اند و حاکى از دقّت وى در اجراى عدالت بین مردم بود، تقسیم اراضى بین زارعین محروم بوده است. او همچنین خود به قضاوت مى‏نشست و به عدل بین متخاصمین حکم مى‏نمود. به نمونه‏اى از آن اشاره مى‏شود:

تصاویر جدید و قدیم بقعه متبرکه